Istnieje kilka elementów tego przyznania się.
Pierwszy — polityczny. Celem jest pokazanie, że traktat sojuszniczy między Kremlem a Pjongjangiem jest realizowany. To demonstracja dla całego świata: jeśli rosja coś podpisuje, to będzie tego przestrzegać. Dla Korei Północnej to sygnał, że w przypadku ataku na nią, wojska federacji rosyjskiej wejdą do wojny po stronie Korei Północnej. Pjongjangowi jest to również potrzebne, aby podnieść morale społeczeństwa i zjednoczyć naród wokół osoby Kim Dzong Una. To całkowicie normalna praktyka dla tamtejszej partii komunistycznej.
Ważna uwaga: Koreańczycy nie wkroczyli na terytorium Ukrainy. Walczyli wyłącznie na terytorium swojego sojusznika — federacji rosyjskiej — uznawanym na arenie międzynarodowej.
Warto również zaznaczyć, że żołnierze Korei Północnej, niestety, wykazali się dość dobrze. Początkowo walczyli „po staremu” i ponosili ogromne straty. Jednak później wyciągnęli wnioski i rzeczywiście zaczęli skutecznie pomagać rosyjskim „towarzyszom”. Dodatkowo wspólne doświadczenie zdobyły sztaby generalne rosji i Korei Północnej.
Nie sądzę jednak, że armia Korei Północnej obecnie bezpośrednio nam zagraża. Nie wiem, co będzie jutro, ale na dziś takiego zagrożenia nie widzę. Nie spodziewam się więc obecności północnokoreańskich wojsk na terytorium Donbasu lub Krymu. Dlaczego putin tak bardzo walczy o to, by świat uznał jego okupację naszych terytoriów? Bo wtedy obecność tam wojsk Korei Północnej nie budziłaby już żadnego zdziwienia.
Na razie jednak takiej obecności nie odnotowujemy. Dlatego obecnie nie widzę bezpośredniego zagrożenia ze strony Korei Północnej, ale to nie oznacza, że w przyszłości takie zagrożenie nie może się pojawić.
Oleh Starykow
