Na jednym z gorących odcinków frontu grupa naszych piechurów przebywa na pozycji głęboko za linią wroga przez długi czas.
Jeden z żołnierzy tej grupy znajduje się na pozycji nieprzerwanie od 210 dni, drugi – od 200 dni.
Ludzie wytrzymują dzięki stalowej woli, umiejętnościom i wyjątkowym cechom psychofizycznym dowódcy pozycji – on jest tam nieprzerwanie od 170 dni. STO SIEDEMDZIESIĄT DNI – człowiek walczy, dowodzi, obserwuje, motywuje, przekonuje, inspiruje, przeżywa. To już nie jest tylko misja, to prawdziwa epopeja.
Pozycja utrzymuje się tylko dlatego, że żołnierze szanują dowódcę i otrzymują realne wsparcie od towarzyszy broni, dowódców kompanii, batalionu, brygady, korpusu, którzy robią wszystko, by ich wesprzeć. Ale zdziałać cudów się nie da, bo nawet najlepsi dowódcy nie mogą odrzucić wroga, jeśli do wykonania zadań brakuje uzupełnień nawet do utrzymania flanek.
Wokół tej pozycji nasi operatorzy dronów, artylerzyści i moździerzycy stworzyli przez te miesiące ogromny cmentarz rosyjskich grup szturmowych. Kilka razy rosyjscy szturmowcy nacierali na pozycję, wtedy bohaterscy piechurzy niszczyli wroga w walce wręcz.
Ludzi nie zostawiono, i wierzą, że ich cierpienia nie poszły na marne.
Od dawna przekroczyli wszystkie granice wytrzymałości.
Od dawna przekroczyli wszystkie możliwe żądania i prośby.
Od dawna zasłużyli na najwyższe odznaczenia i wyróżnienia.
Wiedzą, że ewakuacja będzie niezwykle trudna i ryzykowna, ale dla niej warto zrobić wszystko, co możliwe.
Ludzi trzeba odprowadzić.
Ale jeśli nie nadejdą posiłki do przeprowadzenia operacji ratunkowej, jeśli brygada nie otrzyma niezbędnych uzupełnień, jeśli dowództwo na miejscu nie dostanie swobody działania do odwrotu – będzie to ogromny wstyd wobec męstwa bohaterów-piechurów, którzy są wzorem wykonywania obowiązków wojskowych.
Jurij Butusow
