Może zdarzyć się taki całkiem realny scenariusz: podczas ćwiczeń rosyjscy żołnierze „zgubią się” i wejdą do jakiejś zupełnie przygranicznej wioski i tam zostaną.
Polska, Litwa, Finlandia — to nieistotne. Bo podczas manewrów stracili tam jednego żołnierza i teraz trzeba go szukać, albo dlatego, że sprzęt zawiódł, coś się zepsuło, albo dlatego, że część żołnierzy doznała kontuzji, a do tego jeszcze, wiecie, „ukraińskie zakłócenia elektroniczne”.
Co zrobi NATO w takiej sytuacji? Uderzy w pluton albo kompanię żołnierzy w przygranicznej wiosce? A co jeśli naprawdę się zgubili? A co jeśli naprawdę są ranni? A co jeśli naprawdę się pogubili? Uderzenie bezpośrednie w „zgubionych” i rannych żołnierzy — to bezpośredni akt wojny i agresji. Co wtedy zrobi NATO?
Rosji będzie wszystko jedno na tych żołnierzy, a putin potrafi zrobić krok w tył: gdy Turcy zestrzelili jego myśliwiec — odpuścił. Kiedy podczas kolejnego izraelskiego ataku na Syrię syryjska obrona przeciwlotnicza chybiła i zestrzeliła rosyjski samolot, zabijając rosyjskich oficerów, znów odpuścił. Tak putin działa, gdy się go atakuje: wycofuje się. Ale jeśli go się nie atakuje, jeśli nie bije się rosjan — oni się rozbestwiają, to dobrze znana prawda. I znów wracamy do naszego pytania: jaka będzie odpowiedź NATO?
Moim zdaniem jest tylko jedno wyjście — żelazny mur. Na przykład rosja przeprowadza ćwiczenia na granicy? Dobrze, nie ma problemu: oficjalne ostrzeżenie — każdy, kto przekroczy granicę z bronią w ręku, świadomie lub przez pomyłkę, zostanie zaatakowany. I też oddzielnie, oficjalnie: nie, to nie jest akt wojny, terytorium rosji nas nie interesuje, nie będziemy na nie uderzać, ale granica to strefa zamknięta — każdy, kto ją przekroczy, drogą lądową, wodną lub powietrzną, zostanie zaatakowany...
Wszystko inne to pułapka i gra według zasad Kremla.
Igal Lewin
