Trump najprawdopodobniej miał nadzieję albo otrzymać Pokojową Nagrodę Nobla, albo wykorzystać spotkanie w Budapeszcie i możliwość porozumienia z putinem jako kartę przetargową w negocjacjach z Xi, próbując odciągnąć rosję od Chin, które uważa za głównego geopolitycznego konkurenta Stanów Zjednoczonych.
Kiedy to się nie udało, a putin otwarcie zignorował stanowisko Trumpa, amerykański prezydent przyjął postawę, o której mówiło się już wcześniej: jeśli zobaczy, że nic mu nie wychodzi, wycofa się i będzie czekał. Trump wyznaczył nowy termin – te same sześć miesięcy, o których wspomniał putinowi w kontekście sankcji. W tym czasie zamierza oczekiwać na nowe „okno możliwości” dla uregulowania sytuacji. Niestety dla Ukrainy oznacza to, że pozostaje ona sam na sam z putinem, przy bardzo słabym wsparciu ze strony Europy, która składa głośne deklaracje, ale w praktyce robi niewiele.
Właśnie dlatego putin liczy na to, że osiągnie znacznie więcej środkami militarnymi niż politycznymi. Gdyby sytuacja wyglądała nieco inaczej — gdyby w październiku nie doszło do największego natarcia rosyjskich wojsk — być może byłby bardziej konstruktywny. Niestety, sytuacja jest taka, jaka jest. Trump dostrzega, że ani Ukraina, ani rosja nie wyczerpały jeszcze swoich zasobów ludzkich i materialnych do prowadzenia działań wojennych. W takich warunkach osiągnięcie kompromisu wydaje się mało prawdopodobne. Dlatego Trump dał obu stronom możliwość dalszej walki. A kiedy się „nawoją” — wtedy, jak mówi, mogą usiąść do stołu negocjacyjnego.
Niestety, to wszystko daje niewielkie nadzieje na zakończenie wojny w najbliższym czasie. Najprawdopodobniej rok 2026 również będzie rokiem wojny.
Andrij Zołotariow
