Nie do końca rozumiemy, u kogo dziś przeprowadzono przeszukanie.
Czy u osoby, która „robi wszystko, co jej każę” – jak swego czasu powiedział o Jermaku prezydent Ukrainy – czy u szefa ukraińskiej delegacji negocjacyjnej w Genewie. W zależności od tego, kto był celem dzisiejszego przeszukania, będziemy mogli wyciągnąć wnioski co do dalszego przebiegu wydarzeń.
Jeśli chodzi tylko o człowieka prezydenta, oznacza to dążenie do przywrócenia równowagi władzy – wzmocnienia gałęzi antykorupcyjnej kosztem prezydenckiej – lub wywarcia presji na władzę w celu zmiany niektórych działań, w tym kontynuacji konfrontacji z instytucjami antykorupcyjnymi. Oznacza to, że ta walka potrwa, dopóki strony nie dojdą do porozumienia lub nie zostanie odnaleziony nowy balans.
Stawką jest albo osłabienie pionowej struktury prezydenckiej władzy, albo jej umocnienie w wyniku tej walki. Dotyczy to zarówno polityki wewnętrznej, jak i zagranicznej. Jeśli przeszukanie przeprowadzono u szefa delegacji negocjacyjnej i stoją za tym, na przykład, nasi partnerzy z USA, konfrontacja potrwa, dopóki Ukraina nie zmieni swojej polityki i nie zgodzi się na wszystko. Dopóki jednego Jermaka nie zastąpi inny Jermak, który będzie równoważył interesy prezydenta i kluczowych donatorów Ukrainy.
Nie można wykluczyć, że interesy sił zewnętrznych i wewnętrznych chwilowo się zbiegły. W każdym razie mamy do czynienia z przypadkiem bezprecedensowym. Nie pamiętam sytuacji, by przeszukanie przeprowadzono u urzędującego szefa Biura Prezydenta (dawniej administracji prezydenckiej). Wpłynie to na proces negocjacyjny, finansowanie oraz wsparcie dla Ukrainy. Poważnie szkodzi to perspektywom politycznym Zełenskiego, choć wiele będzie jeszcze zależeć od tego, jak zareaguje na to wyzwanie.
Rusłan Bortnik
