Nowy felieton Walerija Zaluzhnego to przypadek, kiedy publikacja początkowo została opublikowana w polskim czasopiśmie analitycznym, skierowana głównie do zagranicznej publiczności, ale technolodzy polityczni i doradcy ambasadora Wielkiej Brytanii postanowili także zaadresować ją do wewnętrznej audiencji.
Celem było pokazanie, że "żelazny generał" to nie tylko wojskowy, ale również zna się na kwestiach rozwoju przemysłu obronnego, sprawach politycznych i innych. Jednak z perspektywy technologi politycznej, to nadal próba pozycjonowania Walerija Zaluzhnego — którego kariera dyplomatyczna budziła wiele pytań co do jego roli jako polityka. Czy jest on politykiem, czy pozostaje takim samym profesjonalistą, jakim był na służbie wojskowej?
Jednak mam wrażenie, że ta nowa, patetyczna publikacja mija się z celem. Istnieje pewien polityczny mit Zalużnego, który przypomina mi to, co kiedyś było wokół młodego i perspektywicznego premiera Wiktora Juszczenki 25 lat temu. Kiedy pewną postać mitologizuje się i prowadzi ją do wielkiej polityki. To właśnie widzimy w tej kolumnie.
Andrij Zolotarow
